Πώς είναι άραγε να χαρακτηρίζεσαι «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα», στα πενήντα-φεύγα σου, όταν ακόμα κι αν το θέλεις είναι πολύ αργά για να αλλάξεις εν κινήσει; Όταν η κόρη σου σού τη λέει γιατί είναι στο τέλος της εφηβείας (17), ο γιος σου σού τη λέει γιατί είναι στην αρχή της εφηβείας (14), ο άντρας σου, που σου έχει πει όλα τα παραπάνω σε παρατάει γιατί είσαι όλα τα παραπάνω, κι εσύ που δούλευες σε τσίρκο μέχρι προχθές μένεις σόλο αρκούδα να φέρνεις βόλτα τα παιδιά και τα καθημερινά τους δράματα, το σπίτι και τη λάτρα του, τα πλυντήρια, τα μαγειρέματα, τα κουζινικά και τα εξωκουζινικά, φίλες, φίλους, (ψιλο)δουλειές και το ζοφερό “Club27”, που ασχολείται μόνο με καλλιτέχνες οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή νέοι…

Ειλικρινά, αν δεν ήμουν η Σόνια, η εν λόγω πενήντα-φεύγα μητέρα των δύο εν λόγω παιδιών, άρτι χωρισμένη, πρώην καλλιτέχνιδα του τσίρκου και νυν ταχυδακτυλουργός, αν δεν είχα μια «ηλίθια» αίσθηση του χιούμορ και φίλες με αντίστοιχη αίσθηση του χιούμορ, δεν έχω ιδέα πώς θα απαντούσα σε αυτές τις ερωτήσεις. Αλλά επειδή είμαι, ευτυχώς, η Σόνια, δηλαδή όλα τα παραπάνω, ίσως καταφέρω να βγάλω άκρη. Ίσως λύσω το μυστήριο του πώς έγινα «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα» και ίσως γελάσω λίγο λύνοντάς το. Όσο μπορεί να γελάσει μια γυναίκα που είναι όλα τα παραπάνω και επιπλέον έχει την τάση να ξεχνάει τις πρακτικές υποχρεώσεις της (αλήθεια, μαλακτικό πήρα;).